Καλημέρα Όλη Μέρα

Ο Ήρωας είναι η Γυναίκα*

Μου είπαν για έναν Ήρωα

να γράψω,

για μία Πράξη Ηρωική

στο Εδώ και Τώρα,

κι έχουν περάσει μέρες,

και τίποτα δεν μ’ έχει εμπνεύσει,

καμία πράξη Ηρωική δεν βρίσκω,

σκέφτηκα και το παίδεψα πολύ

μες στο μυαλό μου,

εκείνους που πολέμησαν

για την πατρίδα,

εκείνους στο Αντάρτικο,

που ανέβηκαν να μην αφήσουν

τον Τόπο σε άλλα χεριά

να δεθεί,

και τους Ινδιάνους σκέφτηκα,

και τον Παππού μου

που πολέμησε στην Αλβανία,

κι όχι δεν είπε, και απ’ τους πρώτους

έτρεξε,

μα πάλι, Ήρωας,

Ήρωας για να σαι, θέλει η πράξη σου,

κανένα όφελος για σένα να μην έχει,

και η Ελευθερία σου,

όσο να πεις

όφελος είναι…

και σκέφτηκα την Άλκηστη

την όμορφη Βασίλισσα,

που όταν τον Άντρα της ήθελε ο Απόλλωνας

στου Άδη τα λημέρια

να τον στείλει,

εκείνη πρόσφερε τον Εαυτό της,

και είπε ‘’εγώ θα πάω’’

κι ο άντρας μου

ας συνεχίσει το Χρυσό του Ήλιου

Φως να βλέπει*

Και μες στον ‘Αδη την οδήγησαν*

Και την Αντιγόνη σκέφτηκα,

που με την Ζωή της πλήρωσε,

τον Ιερό Τάφο του Άθαφτου Αδελφού της

που με τα χέρια της έσκαψε*

Κανένα όφελος οι δυό τους

από αυτές τις πράξεις δεν είχαν,

μόνο τον Θάνατο,

αν όφελος τον βλέπει κάποιος*

Μα πρέπει να σκεφτώ μια Ιστορία,

μια Δράση που να έχει

την Αίσθηση της Τραγικότητας,

που ο Ήρωας να αψηφά τον Θάνατο,

και τον Αφανισμό του,

και σκέφτομαι τώρα κάποιες Γυναίκες

Γυναίκες στην Γη ολόκληρη,

των Γυναικών το Γένος,

Γυναίκες από τα παλιά,

ή τα καινούργια,

Γυναίκες σε χωριά,

ή σε πόλεις,

Γυναίκες που αφανίζουν το εγώ τους

κάθε μέρα,

μες σε οικογένειες που ίσως

κάποιες φορές

τις είχαν ή τις έχουν τόσο δεδομένες,

όσο είναι ο καναπές μες στο σαλόνι,

ή ο νιπτήρας στην Κουζίνα*

Γυναίκες που μεγάλωσαν παιδιά

δικά τους, ή των αδερφών τους,

Γυναίκες γιαγιές, και μάνες,

Γυναίκες που έθρεψαν άντρες,

και τους δυνάμωσαν

καθώς αυτές κρύβαν την δύναμη τους,

Γυναίκες που κράτησαν κρυφά

τα δάκρυα τους,

για να’ ναι ο κόρφος τους

πάντα στεγνός,

να μην μουλιάζουν από

θλίψη τα παιδιά τους,

κι ο άντρας τους,

Γυναίκες που αφανίσανε τον

εαυτό τους,

κρυμμένες πίσω από γρίλιες

που η φωνή τους

έπρεπε να είναι ψίθυρος,

Γυναίκες που κράτησαν μυστικά τα δώρα

των θεών γι’ αυτές,

και τα εναποθέσανε σε αλλονών

τα χέρια,

Γυναίκες που πάντα βάζαν την ζωή

των άλλων

πιότερο απ’ την δική τους,

Γυναίκες χέρια Σήματα

Γυναίκες χέρια Ερμιακά,

που ενώνουν Ζωή και Θάνατο,

που κρατάνε από την μια τα μωρά,

και από την άλλη τα σάβανα των παππούδων

ετοιμάζουνε,

κι αυτών που φεύγουν,

Γυναίκες που ενώνουν δύο κόσμους

πάντα,

αυτόν που φαίνεται,

με τον δικό τους τον αόρατο,

Γυναίκες που γεννούν

και που στον θάνατο ξεπροβοδίζουν

τους δικούς τους,

Γυναίκες Ηρωίδες

από Αρετή κι Έρωτα σπαρμένες

στα βάθη των Αιώνων*

Γυναίκες που είναι εκεί

σαν την Γη

πάντα εκεί,

να σε στηρίξουνε,

σαν τα Δέντρα, 


σαν τα Λουλούδια,

έτοιμες να Ανθίσουνε ή να Μαραθούν,

έτοιμες να σε θρέψουνε

με το υστέρημα 

κι όχι με το περρίσευμα τους

να στερηθούν για να σου δώσουνε, 


Γυναίκες Ουρανοί 

και Γυναίκες Ήλιοι

Γυναίκες με μια Βαθιά Αγάπη Ριζωμένη

στην Καρδιά

έτοιμες να σου την χαρίσουνε*

Μ' ένα δάκρυ να τρεμοπαίζει 

κρυφά στα μάτια τους


κι ένας στρατός έτοιμος 


να πολεμήσει στην καρδιά τους*

Γυναίκες ~ Θάλασσες και Γυναίκες ~ Ποτάμια,

Ανθίζουνε

Αφανίζονται

Και πάλι από την αρχή*

πάντα εκεί για σένα, για μένα, για όλους*

Και σαν την Γη

Πάντα Εκεί 

Πάντα Εδω


Πάντα Κύκλος


Πάντα Καμπύλη

Για να Γεννήσουνε τον Κόσμο*

Ξανά* 

Από την Αρχή*

Με Αγάπη*

Αριάνα Παπακώστα*