Ο μικρός πρίγκιπας Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ
Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκιπας,
αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο.
Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους.
«Καλημέρα», είπε.
Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα.
«Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα.
Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε.
Έμοιαζαν όλα στο
λουλούδι του.
«Τι είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος.
«Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα.
«Α!» έκανε ο μικρός πρίγκιπας...
Κι αισθάνθηκε
πολύ δυστυχισμένος.
Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο
σύμπαν.
Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες,
όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο.
«θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό»,
σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ και θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη
γελοιοποίηση.
Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς
για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...»
Μετά σκέφτηκε κι αυτό:
«Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο
λουλουδιού και δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο.
Αυτό και τα τρία μου
ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβήσει
για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκιπα...»
Και ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε.
Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.
«Καλημέρα», είπε η αλεπού.
«Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που
στράφηκε μα δεν είδε τίποτα.
«Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω απ' τη μηλιά...»
«Ποια είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Είσαι πολύ όμορφη...»
«Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού.
«Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας.
«Είμαι
τόσο λυπημένος...».
«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού.
«Δεν
είμαι εξημερωμένη».
«Α! συγνώμη» έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
«Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού.
«Σημαίνει
«δημιουργώ δεσμούς"».
«Δημιουργώ δεσμούς;»
«Βέβαια», είπε η αλεπού.
«Για μένα, ακόμα δεν
είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια.
Και δεν
σ' έχω ανάγκη.
Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ.
Για σένα, δεν είμαι παρά
μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες.
Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε
ανάγκη ο ένας τον άλλο θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα
μοναδική στον κόσμο...»
«Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Υπάρχει
ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...»
«Μπορεί», είπε η αλεπού. (...)
Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε
στην ιδέα της:
«Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με
κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν
μεταξύ τους.
Έτσι πλήττω λιγάκι.
Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα
φωτισμένη απ' τον ήλιο θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός
απ' όλους τους άλλους.
Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα
δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου.
Και μετά,
κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί.
Το στάρι
εμένα μου είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα.
Κι αυτό
είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά.
Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ'
εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι.
Και θα μ'
αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...»
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκιπα:
«Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...)
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού.
Κι όταν
πλησίασε η ώρα της αναχώρησης:
«Α!» είπε η αλεπού...
«θα κλάψω».
«Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ
δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω».
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.
«Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.
«Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!»
«Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος
που έχει το στάρι.»
Μετά πρόσθεσε.
«Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις
ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις,
κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.»
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα
τριαντάφυλλα.
«Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε...
«Είστε όμορφα, αλλά κενά...
Αν κάποιος τυχαίος περαστικός
έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει.
Εκείνο όμως είναι πολύ
πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει.
Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα.
Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του,
γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να
σιωπά.
Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα.» (...) και ξανάρθε στην αλεπού:
«Αντίο» είπε.
«Αντίο», είπε η αλεπού.
«Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις
καλά.
Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.»
«Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας,
για να το θυμάται.
«Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει
το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.»
«Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο
μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
«Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού.
«Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις.
Γίνεσαι για πάντα
υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει.
Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό
σου...»
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό
μου»,
http://angelsroads.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html
Comments